Lüksemburg uzlaşması
- (Photo: www.morguefile.com)
Haziran 1965’de, Fransa Başkanı Charles de Gaulle , tüm Konsey toplantılarını boykot etmeye başladı- boş koltuk krizi".
1957 Roma Antlaşması kapsamında, tarım ve bütçe konuları, üzerlerinde oybirliği kararına varılacağı bir geçiş dönemi süreci sonunda çoğunluk kararı ile belirlenecekti. Geçiş döneminin sonunda De Gaulle ortak karar oylamasının yürürlükten kaldırılmasını reddetti, ve böylece bir Fransız boykotu başladı.
Ocak 1966’ya gelindiğinde Üye Devletler’in “hayati ulusal çıkar” olarak gördükleri kararları veto etmelerine olanak tanıyan bir uzlaşmaya varıldı.
“Lüksemburg uzlaşması” yasal bir statüye sahip olmadığı halde Fransa ve Avrupa Ekonomik Topluluğu’nun diğer beş kurucu üye devleti arasındaki anlaşmazlıklara ithafen bir “bildiri” şeklinde ifade edilen bir politik antlaşmadır.
Buna rağmen, Üye Devletler’in başkan ve başbakanlarının uzlaşmayı unutmak ve unutma üzerine anlaştıklarını inkar etmek konusunda görüş birliğine vardıkları tarih olan Aralık 1985’e kadar uzlaşmaya uyulmuştur.
Notlar
- 1982’de, İngiltere, tarım ürünlerinin fiyatlarının artırılması önerisini veto etmek istedi, fakat diğerleri bunu tanımayı reddetti çünkü amaç bir İngiliz İndirimi oluşturmaktı.
- Çok önemli ulusal çıkar dahilinde başarılı biçimde uygulanan en son politik veto 1984 yılındaydı.
- Mayıs 1988’de, Yunanistan veto kullanmaya teşebbüs etti, fakat başarısız oldu.
Lüksemburg uzlaşması adı altında geçen politik veto hakkı, her bir AB Üye Devlet’in ortak kararın hala kural olduğu politik alanlardaki antlaşmalar dahilinde sahip olduğu veto hakkı ile karıştırılmamalıdır.
Benzer türde bir veto hakkı Ortak Dış Politika ve Güvenlik Politikasıyla ile ilgili Amsterdam Antlaşması aracılığıyla TEU'nun içine de konulmuştur: Üye Devletler Konsey’in karar alma yetkisini nitelikli bir çoğunlukla konuyu Avrupa Konseyi’ne ileterek engelleyebilirler. Avrupa Konseyi bundan sonra oybirliği kararına varmak zorundadır.
Gelecek
Konvansiyon, Lüksemburg uzlaşmasını Madde I-22 ve I-33 ile tam ve kesin olarak yürürlükten kaldıracaktır.
Jean Monnet’nin eski sağ kolu, Georges Berthoin, hayati konularda veto hakkının, bir başbakanın vetoyu bir AB zirvesinde savunmak zorunda kalabileceğini talep etmek suretiyle, yeniden.verilmesini teklif etmiştir.
Bu teklif Demokrasi Forumu grubu tarafından, ek olarak vetonun aynı zamanda ilgili ulusal parlamento tarafından kamu oyuna duyurularak karara bağlanması talebi ile birlikte Avrupa'nın Geleceğine İlişkin Konvansiyon'a sunulmuştur
Linkler
http://www.essaybank.co.uk/free_coursework/591.html
